Wat je
verhaalt... is niet alléén lekker, zo bleek gisteravond in de Witte Kerk.... Wat je ver haalt is ook interessant, boeiend, grappig... en een stuk minder vreemd dan het soms lijkt. Het bestuur kijkt terug op een bijzondere avond. Met 4 geweldige gasten, 3 sympathieke interviewers, 2 lieve hapjes-makers, 5 heerlijke muzikanten en 70 betalende bezoekers wisten we de kerk te vullen met een avond vol van luisteren, proeven en kletsen. Dank aan allen.
Voor wie er niet bij kon zijn; het doel van de avond was om in een intieme, huiselijke zetting kennis te maken met Noordwijkerhouters die niet hier (of in Leiden) geboren zijn, maar juist vér van hier. Hoe is het voor hen om hier te komen, in te burgeren, te leven? Onze gasten vertelden hun verhaal. Ida Consiglio kwam hier als 'ESTEC-vrouw'. Zij vertelde hoe ze totaal van slag raakte toen ze, net een paar maanden in Nederland en nauwelijks een woord Nederlands machtig, de basisschool van haar dochter binnenliep. Voor zij begreep dat het stro op de grond, de afgesloten donkere lokalen, de omvergeworpen stoelen allemaal veroorzaakt waren door het
paard van Sinterklaas.... Een paar jaar later was ze op 5 december al om 7.00 uur in de school om te assisteren bij het schminken. Een mooi voorbeeld van integratie!
Agnieszka Kalinovska kwam als 19-jarige Poolse met haar oom mee om in de vakantie in de bollen te werken. Ze had maar een zetje nodig om Polen te verlaten en het avontuur tegemoet te gaan. Na die eerste (illegale) jaren in de bollen werkt ze inmiddels al weer jaren légaal bij restaurant Het Wapen van Noordwijkerhout. Wat haar gesprekspartner Egbert van der Weide de uitspraak ontlokte: "er is hier dus niemand in de zaal voor wie jij
niet een keer eten hebt klaargemaakt".
Bahaa Saleh vertelde hoe zij, advocate en journaliste, zich gedwongen voelde om haar thuisland Soedan te verlaten. Nadat ze meerdere keren gevangen was genomen ontsnapte ze via een vrouwenorganisatie naar Nederland. In de zeven lange jaren die volgden in de asielzoekerscentra ontmoette ze haar man en kreeg ze haar eerste kinderen. Inmiddels woont het gezin aan de Zeestraat. Bahaa heeft al 3 jaar rechtenstudie in Nederland afgerond en hoopt, als haar jongste eenmaal ook naar de Regenboogschool gaat, weer op niveau aan het werk te kunnen.
De Marokkaanse Fatna Mir sloot de avond af. Ze vertelde hoe in de jaren ' 70 haar vader die al jaren in Nederland werkte ééns per jaar naar Marokko kwam met nieuwe schoenen voor de kinderen en Toffifee-chocolaatjes. Hij moest wel in het paradijs wonen dacht ze als jong meisje. Ze groeide na de gezinshereniging op in Rotterdam, werd welzijnwerkster en koos uiteindelijk voor een rustiger omgeving voor haar kinderen in Noordwijkerhout. Werk op haar opleidingsniveau heeft ze nog niet gevonden, maar een nuttige functie zeer zeker; ze is een van de drijvende krachten achter "de Taalgroep". Minstens 40 vrouwen 'van ver' heeft zij inmiddels begeleid in het beter Nederlands leren spreken. "We zijn een soort familie geworden" vertelde ze gisteravond, een aantal van de vrouwen zat in het publiek. Inmiddels beheert haar vader de familie-sinaasappelplantage in Marokko en koopt zíj lekkere chocolaatjes voor hém.
De verhalen van deze vrouwen, die het toch maar aandurfden om voor een publiek over zichzelf te vertellen, werden omlijst door muziek. Drie Russen, beter bekend als het Moskouse Balalaika-trio (regelmatig te vinden bij de Dirk), speelden het publiek aan het begin van de avond 'naar binnen'. Twee slagwerkers; Edgar en Leroy, die nog nooit eerder met elkaar speelden, zorgden voor een opzwepende drumsessie halverwege de avond en Kitty van der Vlier zorgde voor heerlijke Surinaamse snacks.
Al met al een heerlijke, interessante avond waarvan een aantal bezoekers na afloop oprecht zei: "ik had dit niet willen missen". Laten we hopen dat het de geboren Noordwijkerhouters en alle nieuwe aanwas wat dichter bij elkaar heeft gebracht!