We kwamen om de verzamelingen van Bep te bekijken, maar we kregen Jan er gratis bij! En dat bedoelen we alleen maar positief. Zonder Jan heeft Bep niks aan haar verzamelingen, hij is de sterke man achter Bep. Jan is afkomstig uit het grote gezin van Parera, dat woonde tegenover de kerk in de Havenstraat. Zijn vader was timmerman, en Jan was dat in zijn werkzame leven ook. Maar eigenlijk dekt het woord timmerman de lading niet, hij is een ware ambachtsman die in zijn vrije uurtjes altijd met hout bezig is. Van een ‘brokkie’ hout maakt hij de mooiste dingen. En: hij maakte voor de verzamelingen van Bep kasten waar ze haar schatten in kwijt kan. Vooral die in de woonkamer, waar de beeldjes in staan, is een staaltje van vakmanschap! Het begon met twee glazen Amsterdamse-School deuren, waar hij een hele vitrinekast omheen heeft gemaakt. Prachtig!
Er zijn speelkaarten in allerlei onderwerpen: reclamekaarten, kaarten van landen en steden, sport, sigaretten, en ook pikante kaarten (zoals Jan zegt: blotekont-kaarten). De oudste speelkaarten zijn zo’n 100 jaar oud en heeft ze via haar schoonzus gekregen van iemand die op de Bavo werkte. Zo krijgt ze van menigeen kaarten.
Het begon bij Bep bij het eerste spel kaarten dat ze kocht in Wenen begin jaren ‘80. Ze kocht ze omdat ze ook op vakantie graag kaart, maar later zag ze pas hoe mooi de plaatjes waren die erop stonden. Het mooiste spel kaarten dat ze heeft is ‘Million’ van Paco Rabanne, waar een flesje parfum bij zit. 
Er zijn ook ovale kaarten, die in een soort brillenkoker zitten. Bep valt vooral op de afbeeldingen die op de kaarten staan. Ze vindt alles mooi want zoals ze zegt: elk spel heeft zijn eigen verhaaltje.
We kunnen ons maar moeilijk losrukken uit deze collectie en gaan naar de
woonkamer, waar de prachtige kast van Jan staat helemaal vol met
beeldjes. Er staan maar liefst 506 beeldjes, en de overeenkomst tussen
deze beeldjes is dat ze allemaal iets op hun hoofd hebben! 
Hoedjes, mutsjes, petjes, een hoge hoed. Er zijn beeldjes met muziekinstrumenten en met dieren, er staan nonnetjes, zeemannetjes, stelletjes, je kunt het zo gek niet bedenken.
Het is ooit begonnen met een houthakkertje dat ze in het Beierse Woud kocht. Daarna was ze niet te stoppen! Ze koopt ze op rommelmarkten en tijdens de vakanties die ze ondernemen. Bij de Mennonieten kocht ze twee figuurtjes van brooddeeg. Wat is het criterium om iets aan te schaffen? Het belangrijkste is het gezichtje, dat moet lief zijn, en verder moeten ze een hoedje op hebben. Waarom eigenlijk? Jan antwoordt: anders wordt het een zooitje! Met andere woorden dat je wel een beperking moet inbouwen in zo’n verzameling, anders wordt het teveel…
Tekst: Janneke Wagenaar & foto’s: Ans Geerlings