Terugblik tentoonstelling “Ode aan de verzamelaar!”
Van jongs af aan was al ik aan het prutsen met naald en draad. En met een schaar… met soms noodlottige gevolgen. Ik herinner me dat ik als meisje van een jaar of zes een lapje stof aan het knippen was (mijn moeder deed even een boodschap) en dat ik pardoes in mijn geruite plooirokje knipte. Paniek!Als mijn moeder kleren naaide, maakte ik van het restje stof kleren voor mijn poppen. Eerst voor hele kleine popjes die je per 6 tegelijk kocht, samen onder een elastiekje op een kartonnetje. Wat later voor mijn Barbie en voor Skipper. Bh’tjes, bruidsjurkjes, rokjes… Ook breien vond ik heerlijk.
Toen ik veertien was, en voor het eerst naar een feestje op school ging, heeft mijn moeder zich het zweet in de handen gebreid op een mini-jurk. Donkerblauw, met een wit pasje en twee blauwe bandjes over de schouders. Pennen nummer twee, dus je snapt dat het een hele klus was. Ze was nog maar net op tijd klaar voor het feestje. Eén keer aangehad, en daarna nooit meer. Wat jammer dat ik het niet bewaard heb.
Ik heb wat kleding genaaid en gebreid in mijn leven. Eerst voor mezelf, later voor mijn dochter. Maar zoals dat gaat: op een gegeven moment kreeg ik het te druk om nog wat te doen.
Wat ik vroeger heerlijk vond was om een boodschap te doen in een fourniturenwinkel. Kantjes, bandjes, garen, knopen, ritsen… geweldig vond en vind ik dat!
In de loop van mijn leven heb ik wat naaidozen geërfd van deze en gene: een oude tante, mijn moeder, mijn schoonmoeder… en alles met een geweldige inhoud die mij zo weer doet denken aan vroeger, aan mijn liefde voor handwerken en voor fourniturenzaken.
Af en toe kijk ik in deze naaidozen, naar de erfenis uit een ver verleden. Drukknopen, jarretels, stopwol, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het in huis. Ik koester het, want in die dozen zit de herinnering aan vroeger, aan mijn moeder, mijn oma, en aan hoe ik was.
Tekst & foto’s: Janneke Wagenaar